Sinds ik moeder ben vind ik het - net als iedere moeder om mij heen - soms lastig om alle ballen hoog te houden.

Je wil de moeder zijn die thuis helemaal aanwezig en blij is.
Je bent vrouw die het huishouden draaiende houdt.
Je bent die liefdevolle partner.
En in mijn geval: de ondernemer met een webshop én een vaste baan in loondienst.

Maar ergens, diep vanbinnen, knaagt er iets. Niet omdat je niet gelukkig bent met je gezin. Niet omdat je niet dankbaar bent. Maar er is wel een verlangen.

Naar rust. Naar richting. Naar ruimte voor je dromen en doelen. Naar iets nieuws. Iets dat je in je kracht zet.

En dan komt die stem:

“Nu is niet het juiste moment.”
“Je moet eerst… [vul in].”
“Wat zullen anderen wel niet denken?”

Ik ken die stem, maar ik heb na jaren van cursussen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, het lezen van talloze boeken én ontelbare keren vallen en opstaan geleerd om mezelf er niet meer door te laten tegenhouden.

Het idee dat je moet wachten tot 'het perfecte moment' is een valkuil, zeker als moeder

Want nieuwsflits: dat doorzettingsvermogen? Dat komt niet vanzelf als je niet de eerste stap zet. De perfecte timing? Die bestaat niet, zeker niet als je van hot naar her rent voor je gezin. De enige timing die telt is de keuze om vandaag te beginnen met wat je wél hebt. Met wat je wél kan doen.

Niet perfect.
Niet insta-waardig.
Maar écht.

💡 Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die regelmatig tijd nemen voor hun persoonlijke doelen significant meer mentale veerkracht ervaren dan vrouwen die niet bezig zijn met hun eigen doelen en dromen.

(Bron: Journal of Personality and Social Psychology, 2020)

Het najagen van je eigen dromen, doelen en verlangens helpt dus niet alleen jezelf, maar ook de mensen om je heen.

Je droom is niet te groot of te klein, het is precies goed zoals het is, want het is van jou.

Ik zie zoveel vrouwen om me heen die blijven wachten. Ikzelf begin dit jaar ook. Op ruimte. Op goedkeuring. Op meer geld. Meer tijd. Tot de kinderen ouder zijn. Op 'een teken'.

Maar weet je wat het teken is? Dat verlangen in jou dat maar blijft terugkomen.

Of het nou gaat om reizen, schrijven, ondernemen, iets nieuws leren, een hobby of sport, dat verlangen in jou is er niet voor niets.

Je hoeft niet alles in één keer te weten.
Je hoeft niet het perfecte plan te hebben.

Maar je moet wél de keuze maken om jezelf niet langer op de laatste plaats te zetten.

Heb je écht alles geprobeerd voordat je je droom opgeeft?

Dat is de vraag die ik mezelf stel als ik het niet meer zie zitten. Als iets zwaar voelt. Als ik aan mezelf twijfel.

En bijna altijd is het antwoord: 'nee'.

Ik heb nog niet álles geprobeerd. Ik ben nog niet álle opties afgegaan.
Ik heb het nog niet op een andere manier gedaan, op míj́n manier, of met een omweg.

En dat is ook wat ik wil laten zien aan mijn kind.
Niet dat ik alles altijd perfect onder controle had. Maar dat ik de leuke moeder was die ook voor zichzelf durfde te kiezen. Dat ik achter mijn dromen aan ging, zelfs als het rommelig en onzeker voelde.

Kies jij voor jezelf?

Jij bent het voorbeeld. Ook voor mensen om je heen en zeker voor je kinderen.
Jouw keuzes, jouw energie, jouw lef, anderen voelen het ook.

En nee, je hoeft je gezin niet op te offeren voor je dromen.
Maar je hoeft je dromen ook niet op te offeren voor je gezin.

Het kan allebei, naast elkaar. Het zal vast niet altijd allemaal in balans zijn (vaker niet dan wel), maar er is een tussenweg waarin zoveel mogelijk is!

Beklim één traptrede per keer. Zonder te rennen, door af en toe wat extra adem te halen, maar ook zonder écht te stoppen.

Conclusie: ga ervoor. Ook als het niet voelt als het 'perfecte moment'. Ook als je twijfelt.

Gun jezelf de kans om te proberen, te vallen en weer op te staan.
Gun jezelf om vanaf 0 te beginnen.
Gun jezelf de groei.
Gun jezelf om te verlangen naar het leven waarvan je diep vanbinnen weet dat het bij je past.

✨ Do it messy. But do it.
Voor jezelf. Voor wie je wil zijn. Voor wie naar je kijkt en denkt: 'Als zij het kan, dan kan ik het ook.'

Je bent tot meer in staat dan je denkt. En je hoeft het niet perfect te doen en zeker niet in één keer goed. Maar doe het. Echt.

Liefs,

Dianne